Haydi tekrar başlayalım.
Gece doğurmaktan usanmayan bir filozof gibi. Ben de baş ucunda terini siliyorum. Acısını dindiremeden ve yanıbaşında kendime acılar yavrulayarak. Sorular parıltısız yıldız kümeleri gibi birbirini yüzlerce noktadan keserek öbekli. Cevapsa yaşamı kolaylaştırmak için uydurulmuş bir sözcük. Bir nevi kandırmaca. Tatmin arayışı. Bütünsel huzura erişmeye çalışıyor gece, değdiği her anı da bataklığına gömüyor bunu yaparken. Bilmek aydınlanmak değildir. Işık gecenin eksikliğidir sadece. Örtünememektir. Kandırılmaktır. Göz boyamasıdır. Duvar süsüdür. Yalanlara inanmaktır, hatta onları doğrulamak için bahane aramaktır. Çıplaklıktan korkmaktır. Algılayamamaktır. ve galiba mutlu olmak. Mutluluğun mutlak zirve olması ne garip ve ne acı. Yapay kokuyor oysa mutluluk. Kör ediyor. Sakinliği öldürüyor. Gürültü yapıyor. Farkına varamadan temizleniyorsun. Balıkların hızlanıyor ve belki de aç kalıyor güçsüzleri, engelleyemiyorsun. Toprağına tutunamıyorsun. Kayganlaşıyorsun ve aynılaşıyorsun. Üstelik ayırt edemiyorsun.
Yapışkan bir sızının nazlı kaşıntısı bu. Umursamaz ve güzelce rahatsız ediyor. Bölünmenin ilk evresinde seçenekler sunuyor ve ihtimali en yüksek olanı, aslında gerçekten onu istediğini fark ettiğini sanarak seçtiğini zannettiriyor. Gücün kolaya yetiyor ve gidiyorsun. Ben gecenin çocuğu olmak istiyorum.
Bir rüyaya yatıp kalp atışımı dinliyorum içeriden her gece ve her gece yeniden dolduruyorum boşalttığım denizleri. Girdaplar kuşatmasının arasında kalıp yalvarıyorum beni de alsın biri, biriniz beni de çeksin içine ve kara deliğimi benim için yaratsın. Ben güzel olmak istiyorum.
Boyumdan büyük hislere kalkışıyorum ve gözlerim de büyüyor. Sözlerle sarmalanıp yok olmak istiyorum. Ben sarhoş olmak istiyorum. Ben çok şey istiyorum ama gece beni garipsemiyor. Ben gecenin gözlerinde aç gözlü olamam çünkü gecenin gözleri yok. Gece beni büyütemez çünkü elleri okşamaya yok. Gece bana tuzak kurmaz. Gece benimle savaşmaz ve düşman olmaz. Ben geceyi kıskanmam çünkü ben geceyle ilişki kurmam. Çünkü geceyi ben yaratmadım, karanlığımı belki sadece. Ateş yakıyorum, duman çıkıyor. Bunun neresi normal?
Dürüst olmak gerekirse, dürüstlüğe inanmıyorum. Kelimeler riyakar, kullanılmış, öznesizce yüklü ve başka şansımız da yok.