Kara sinek sendromu. Gece, yaz, Sac koklerimde tane tane biriken ter damlasinin olusum surecini hissediyorum. Ensemden yavasca, sessizce, umarsizca kayarak omuzlarima inmesine cok az kaldi. Sakaklarimdaki ritmik hareket hayatta oldugumu degil, cigerlerimi zorlayan havayi kimbilir kac derecede fokurdatan gunesin, insanligin var olma sebebi oldugunu hatirlatiyor. Yeniden olmek icin, herhangi bir anda, herhangi bir yerde, herhangi bir sekilde... Sorumlu tutulur mu? Hicbir sey hareket etmiyormus gibi, alip verdigim nefeslerin hava dolasimina katkida bulundugundan bile emin degilim. Daha cok anaerobik solunum yapiyor olabilirim. Ya da yavasca curuyorumdur, bu bedende. Insanin varliginin bulundugu mekanin bir parcasi oldugunu fark ettigi anlardan birindeyim. Film sahnesinde veya resim karesinde, gozun algiladigi her diger seyden biri olmak gibi. Surekli gicirdayan yataklardan biri benimki de, cikan sesten igrendigim icin kipirdamamaya calisiyorum, nesnelesmem de boyle basladi. Masanin uzerindeki kitaplar yillardir yerlerinden kipirdatilmamis olabilirlerdi. Buharlanmis ve fazla kullanilmisliktan kendi icine cokmus aneroksik su sisesinden en son kimin ictigini acik edebilecek hicbir kanit yok. Zaten bu bilgilere deger veren hic kimse de yok.

Ensemdeki ter damlasi harekete gecti. Dunyada degisebilen bir seyler olmali. Degersizce, ahlaksizca, fark edilmeden ve sorgulatmadan. Cevrili oldugum esyalarin odak noktasi olmak istemiyorum. Ayagimin dibindeki sac, gecesinegi olusu ve toz karisimi yumagi cevreleyen maddelerden biri olmak da istemiyorum. Aslina bakarsaniz sadece farkinda olmak bile agirima gidiyor. Kendi duyu organlarimin elektrigini kesip bitkisellesmek istiyorum. Belki de bu yuzden duvarlar orman resimleriyle kaplanmistir. Ya da yalnizca nefes almaya ihtiyacim vardir. Oysa insani varliga sicak bakip bakmadigimi soran olmamisti. Annemin kacinci inlemesi ve babamin kacinci bosalmasi sonucunda dollenmisim kimbilir. Kac kere icine kisildigim bedenlere ve su yuvasina lanet okuyup kontrolunde oldugum tum hucreleri seferber ederek kendimi saga sola carpmisimdir. Ailem olduklarini iddia edenler de insanlastigim icin sevinip ilk ayakkabilarimin rengi uzerinden baslayip kendini olaganlastiran agaz dalaslarindan birine girismislerdir. Umurlarindaymisim gibi. Umrumdaymis gibi. Erken dogmamin sebebi insanlasmaya can atmam degil, geldigim yere donmek icin doldurmam gereken zamani mumkun oldugunca ozgur gecirmeye karar vermemdi. Duvarlara konusuyordum, kimse bebekce bilmiyor. 

Simdi dusunuyorum da, bu hayati benim yasadigimi kanitlamamin hicbir yolu yok. Beynimi kemiren sesi duymamak icin kipirdamadan oturdugum bu yatagin uzerinde, baska bir mekanda bu dizilimle siralanmasi imkansiz olan ve baska bir evrende essiz bir sanat eseri kabul edilebilecekken gozumun onunde  masanin-uzerindeki-kitap-yigini olarak beliren sozcuk yiginlarina onlari gormeden bakiyorum. Kitap dizimi kombinasyonlarina deger atfedilen bir toplumda yasiyor olsaydim artist olabilir miydim? Sozcuklerimin benim icin ne ifade etmedigini anlayabiliyor musunuz? Ben varligimi onaylamiyorum, hayat beni var ediyor. Beni sizler yarattiniz. 

Kara sinek sendromu, boyle bir sey olmali. Sicak, gece, tavandan her an dusebilirmiscesine sarkan ampulun etrafinda ucusan bilimum evcil hayvanla ortaklasa yapistigim nem... Bu kara sinege, populerligini insanoglunun goreceli kisa boyuna ve kucuk vucuduna borclu kuslar kadar deger vermiyorum, yine de viziltisinin uyandirdigi davetsizlik hissinden, rahatsizliktan, tiksinme ve emniyetsizlik karisimi insani dikkat yogunlasmasindan sorumlu oldugunu iddia etmiyorum. Masanin uzerindeki kitap yiginina kimbilir kac defa temas etti? Mikroskopik duzey goruntulerine spontane ulasim aliskanligimiz olsaydi, masanin uzerindeki kitap yiginlarini kaplayan toz tanesi dizimi kombinasyonlarini sanatsallastirdigi icin onu artist ilan eder miydik?  Lavrasindan erken ciktiysa sayet, doldurmasi gereken zamani en guvenli sekilde, sicaktan bunalmis, yorgun, dusemedigi tavanda kipirdamadan gunesin dogmasini bekliyor olabilir. Sozcuklerin araciligina basvurmanin zorunluluk olmadigi bir sinekevladi toplum duzeninin bir parcasi olarak, tutundugu tavandan baska-bir-sey-yapmakta-olmadigi-icin benim hakkimda bir sendrom uretiyor da olabilir. Belki de icinden sansina tukuruyordur.

Bacaklarim uyustu.

Plath 9: dolunay

Hissetmeyi hatirlamak intihara giden en kisa yoldur. Olmenin de reklamlasmis urunleri var ben hep siirsel bir sonun hayalini kurdum. Olumun sizdigi yasam alanlarini nefes alinabilir kilmak icin uretilen siir'in, var olus zaman-mekanindaki ucurumsal yok-luk'lara tekrar ve tekrar dusurmesi kulaga ironik geliyor. Sonsuz can hakkinin oldugu bir Mario oyunu gibi.

Simdi Bruce, ben seni yine dissallastirmis bulundum birden. Dissallasmis buldum daha dogrusu ama bu sefer sana hic mi hic acimiyorum. Kan dolasimimi mekaniklestirdigimden yahut zavallilik hallerine fazla maruz kaldigim icin degil, artik Bruce gibi gorunmedigin icin. Beni yalnizca benim seni, senin benim seni gormemi istedigin gibi gordugumu sezdigin icin onemsiyorsun. Cunku duraganlasmis hayatini zehirli arzular ve tutku mayinlariyla isaretlenmis egzotik bir bahceye dogru cezbediyorum ve cakallarin eseledigi bir ruya alemini gozlerimizin dokunabildigi her nesneye parfumleyebiliyorum. Cunku biliyorsun ki ben sana ulasamadikca, yillardir caninla, kac ayak yarasi arsinlayip gittigin yerlerden avucunda biriktirdigin yagmur sulariyla besledigin vaha degerlenecek. Cunku donus yolunda kabuk tutamayan acilarindan cok parmaklarinin arasindan damla damla suzulen emegine agladin. Cunku bu col cenneti onemsedigin yek zenginligin. Cunku kaybedilmekten oylesine korkuyorsun ki, vazgecmemeyi ogrenmek icin nice labirentler kaybedip bulmasi gereken, bunu yaparken atese verdigi ormanlarla beraber yanmayi deneyim saydigindan kendini her yanginla cogaltarak yeniden topraga eken, ve ormanlarindan vazgecebilmesini basari sayip gururlanan bu cocugun gunu geldiginde bunca zamandir, bunca yol ve bunca yangindir aslinda atesin kendisinden hic vazgecemedigini anlamasini gormeyi bekliyorsun. Cunku eger zorundaligima tarihsel bir gozle bakabilirsem, seni ozgurce sahiplenebilirim. Cunku biz zamani sezgileriyle olcen tarih varliklari kendilerini ve soluklarinda cozunen niyetlerini birbirlerinden saklayamazlar. Cunku iki siir sozcugu bulustugunda, ask'in yureklenmesi nedensel zincirden bosanir ve konumlandirilamaz bir evrensel boyutta isiklanir.

Bu yuzdendir ki biz, bir ask siirinin yazilmasi icin gereken her sarti yalnizca yan yana insanlasarak gerceklestirdigimizde ezeli ve ebedi bir varolusta butunlesebiliriz. Bu yuzdendir ki ciplakligimizin ayirt edilemez noktasinda kara delikler olusturabiliriz. Bu yuzdendir ki bana sundugun ihtimalî sonsuzluktan dinî bir erdemle korkuyorum. Bu yuzdendir, seni yalnizca gozlerimi kapatarak dusunuyorum, tekrarladikca ezberlenen dualar gibi dokuluyorsun sessiz sozcuklerimden ve varligindan emin oldugumdan degil ama potansiyelinin kudretine hayran dustugum icin sahiplendigim cocukluk tanrima benziyorsun.

Ama Bruce, aslinda ben seni sevmiyorum. Ben senin bana benim senin bana yazdirmani istedigim sozcukleri yazdirmana izin verebildigim icin yaziyorum tum bunlari. Ben aslinda sana yukleyerek mesrulastirdigim sozcukler uzerinden kendimi seviyorum. Cunku gunesli gunler zamani yine geldi. Cunku kalbimin attigini hissettiren icsel ses yansimalarinin carpistigi her vucut-ici deviniminde, sozcuklenemeyen bir sizi torpuleniyor. Cunku hayati hissedebilmek icin ellerimde parcaladigim topragin kokusuna ihtiyacim var. Cunku hayatta olmayi hala ben'lesmek ve dolayisiyla ayrimsallanmak sayiyorum. Cunku aslinda evren'sellesmek ve askla bir olmak toprak kokusundan vazgecebilmeyi gerektiriyor. Cunku asil butunlesebilen, yoksunluguna dustugu asiginin insancil zamanlamasindan kendini sessizce soyutlayabilendir. Cunku zamani sezgileriyle olcen ve soluklarinda cozunen niyetleri birbirlerinden saklayamayan tarih varliklari, kaoslarina kendilerinin de inanmadiklari anlamlar yukleyip, insanliklarinda gizlenirler. Birbirlerinden ve kendilerinden de... Ve belki de kendi tanrilarina, kendi kendilerinin tanrilari olamadiklari icin kufrederler. Belki de yalnizken birbirlerini dusunur ve bilememenin korkunc agirligi altinda bir omurluk izdirabi yuklenirler. 

Bu yuzdendir ki Bruce, aslinda ben seni sevmiyorum. Sen de, her yeni sabirsizligimin esiginde atese verdigim diger ormanlar gibi, evrenin ictihadi isleyisine karisacaksin gunun geldiginde. Bu yuzdendir ki hic vazgecemedigim atesimi, hic sahiplenemeden sevmeye devam edecegim. Bu yuzdendir ki bir zaman, yok etmek yerine beslemeye karar verecegim orman defalarca, defalarca, defalarca yanmis varligimi iyilestirebilecek. Bu yuzdendir ki Bruce, seni de, beni de, siiri de akisina birakiyorum.