Kimiz?

Var olma savaşımız meşrulaşıyor. Sokaktan korkan çocukların, arkadaşlarını ailelerin seçtiği nesillerin geleceğine büyüyoruz. Çıkarcılık bayrak flama al! Özgürlüğe özgürlük yok. Sanki var olmak bahçedeki ağaçmış gibi, ondan da ne kadar kaldıysa... 
Gözlerini ve gönüllerini babalarında yitiren küçükleriz biz. Abimiz ablamız dağa kaçtı, asker içti. Asker nerde mapus düştü. Yandık bittik kül olduk. Denge dediler, darbe dediler, yaşamayı unuttular, unutturdular. Suriye kan çorbası, Pakistan çocuk katili, İsrail'in kabadayılığı geçmişte kaldı çünkü İran her şeyi kontrol altına aldı, Obama'ya daha çok tıklandı, İspanya'nın kasası boşaldı, Yunanistan zaten fakir, AB'ye barış ödülü, Türkiye eşeğin dölü. Tükürdüğümün siyasi çizgileri bir de Fatimanur'un ölü bedeni...
İnsan mıyız?
Korkarım hayatlarımızı yanlışlarımız ,yanlış yapmak zorunda kalışlarımız ve yapamadığımız yanlışlar arasındaki çarpılmış vicdan sesiyle terk etmek zorundayız. Ben bir taşım demeyi kitaplardan öğrenip, satılanı belleyerek büyüyoruz biz. Nitekim belletilenlerin muhakemesinin yolunun, zihin çukurunda kargaşa yaratmak olduğunu anlatmaya duvar duvar ördükleri karanlık derinlerde... Tırnaklarla kazıyarak nereye kadar?  Ölülerimizin ardından kaç ağıt kaldı yakılmadık? Kimin yenilerini yazmaya cesareti var? Benim yok.
Ağlayacağız abiler, ablalar, ölülerin ardından ağlayacağız. Mali'nin siyahlarına da, Mısır'ın Araplarına da, Çukurca'nın siviline de askerine de gerillasına da ağlayacağız. Sonra hep beraber gülmek için ağlayacağız. Çocuklarımızın üzerine örtülen her karış toprağın Dünya'ya ait olduğunu hatırlamak için, göremeyeceği güzel  günlerin hepimizi savurduğunu bildiğimiz için, çektiğimiz nefesin manasını kalbinde saklayıp yok ettiğini görmekten utandığımız için... 
Söyleyin insan mıyız?

   Bu zindan, bu kırgın, bu can pazarı,
   Macera değil.
   Yaşamak, sade "yaşamak"
   Yosun, solucan harcıdır.
   Öyle açar ki murat.
   Susuz, güneşsiz de kalsa, koparılsa da
   Şavkı, bulut güllerinden daha bir suna,
   Daha bir burcu burcudur.